Als man en vrouw waren ze onderweg toen ze plotseling werden overvallen door een sneeuwstorm. Onvoorbereid en bij gebrek aan beschutting hadden ze alleen elkaar als houvast, en terwijl om hen heen alles verdween achter een muur van sneeuwvlokken, wachtten ze hand in hand af. Ze gingen er vanuit dat ze, net als na regen, hagel of tegenwind, ook na dit noodweer hun pad zouden kunnen vervolgen.

Maar toen uiteindelijk de storm ging liggen liet ook de sneeuw zich vallen en zo veranderde de sneeuwstorm in een uitgestrekte vlakte van verse sneeuw. Overal was het wit. Oogverblindend wit. Zo wit dat het zonlicht geen grip kreeg en haar stralen afkaatsten zonder een kans te krijgen om hun warmte af te geven. De temperatuur was daardoor gedaald tot ver onder het vriespunt en de kou had ieder leven uit de omgeving verjaagd.

De man en de vrouw keken om zich heen. Ze herkenden niet waar ze waren, waar ze vandaan kwamen en waar ze naar op weg waren. Het pad dat ze volgden was verdwenen en er was niemand in de buurt. Bovendien hadden ze blijkbaar allebei een ander idee van waar hun bestemming zou moeten liggen, want in de eerste instantie stapte de één naar rechts en liep de ander naar links. Toen ze merkten dat ze het niet eens waren, bleven ze staan.

De vrouw draaide zich naar haar man, pakte zijn handen vast, en probeerde te praten. Maar het bleef doodstil. Het was zo koud dat haar woorden wolkjes vormden die voor haar ogen bevroren en vervolgens als sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden. Verbaasd staarde ze naar de grond, waar haar woorden verzonken in de rest van de sneeuw.

De man had de vallende sneeuwvlokjes met zijn ogen gevolgd, hurkte, en pakte ze met zijn vingertoppen op. Heel even glinsterden de witte stipjes op de warme achtergrond, maar toen smolten ze geruisloos weg. Hij keek de vrouw aan en nogmaals probeerde zij te spreken: ze opende haar mond, bewoog haar lippen, maar opnieuw bevroor de kou haar woorden voordat zij gehoord konden worden.

Sprakeloos stonden de man en de vrouw urenlang tegenover elkaar. Ze hadden een willekeurige richting kunnen kiezen en een paar stappen kunnen zetten, maar het had niet uitgemaakt. Ze konden de sneeuw niet ontlopen zonder te weten waar hun pad liep, en ze konden hun pad niet vinden zolang de sneeuw het verborgen hield. Ondertussen drong de kou steeds dieper in hen door.

Terwijl de vrouw steeds meer van haar bewustzijn verloor, overwoog de man alle manieren waarop hij haar kon behoeden voor de kou die haar belaagde. Hij had haar hele lichaam in een omhelzing willen opwarmen, maar hij was niet groot genoeg. Hij had een zonnestraal voor haar willen vangen om haar daarmee toe te dekken, maar zijn vingers waren niet snel genoeg. Hij had met een enorme armzwaai de sneeuw weg willen doen waaien, maar geen gebaar was groots genoeg. Besluiteloos deed hij niets.

Ten slotte vroor de vrouw dood, en zwijgzaam zag de man toe hoe haar ziel haar lichaam verliet. Hun reis was ten einde, en hij dacht terug aan de dag waarop ze jaren geleden als jongetje en meisje waren vertrokken. Zij had zijn hand vastgepakt en hem weer leren lopen. Zijn gedachten versnelden en hun hele leven schoot aan hem voorbij: de zonnige zomerdagen waarop zij fluitend voor schaduw had gezorgd, de plassen water na een regenbui die zij zingend had laten verdampen, en de massieve mistbanken waardoor zij hem neuriënd de weg had gewezen.

De man realiseerde zich dat hij de dood van de vrouw die de zijne had kunnen zijn op zijn geweten had, maar met de beste wil van de wereld wist hij niet hoe hij haar leven had kunnen redden. Hij had de vrouw zo perfect willen liefhebben, maar hij zat vol gebreken. Als afscheid kuste hij haar levenloze lippen. “Ik hou van je,” fluisterde hij onverstaanbaar, en hij haatte hoe hij al zijn volmaakte, maar onuitgevoerde voornemens verruilde voor het uitspreken van dit doodsimpele cliché. Maar als ze nog geleefd had, dan was op dat moment de sneeuw onder hun voeten gaan smelten.