Mijn eerste zonsondergang vond ik doodeng. Anderen, die er al eerder één hadden meegemaakt, hadden me geadviseerd om te genieten van de schoonheid van het kleurrijke schouwspel, maar het enige dat ik zag was een lange nacht in het vooruitzicht. Ik was gewend geraakt aan het zonlicht en omdat ik geen idee had wat ik zou moeten doen in het donker, begon ik te lopen. Richting het westen, de zon achterna.

Lange tijd had ik goede hoop. De horizon bleef gloeien, en daardoor kreeg ik het idee dat de zon niet ver weg kon zijn. Ik zou haar wel inhalen, als ik maar bleef doorlopen. Zelfs toen de rode gloed langzaamaan begon te verdwijnen, accepteerde ik niet dat de dag voorbij was. Ik wist precies waar de zon onder was gegaan, dus als ik dat punt maar voor ogen hield, dan zou ik haar wel weer vinden. Vastberaden stapte ik door.

De mensen die ik onderweg tegenkwam begrepen niets van mijn volharding. De meesten boden me een bed aan en raadden me aan om te gaan slapen, anderen nodigden me uit voor een maaltijd of een feest. Het leek alsof ze zich bij de nacht hadden neergelegd, alsof ze het zonlicht niet misten en gloeilampen, neonverlichting en straatlantaarns als prima vervanging hadden geaccepteerd. Ik voelde een lichte bewondering voor hun berusting, maar ook medelijden vanwege hun gebrek aan vechtlust. Ik wilde nog niet stil staan, ik moest blijven lopen.

Achteraf ben ik blij dat ik niet heb gegeten of geslapen, want daardoor was ik uiteindelijk zo uitgeput dat ik echt niet meer verder kon. Ik had al een aantal uren in totale duisternis gelopen en hoewel mijn blik strak gericht bleef op de plek waar de zon onder was gegaan, begon ik de moed te verliezen haar ooit nog te zien. Mijn tempo vertraagde: terwijl ik eerst nog gedreven werd door hoop werd ik nu afgeremd door pijn. Mijn lichaam kon niet meer.

Ik ging zitten en terwijl ik met moeite mijn ogen op de horizon hield verstreken er twee, misschien drie minuten. Toen besefte ik dat mijn omgeving begon te veranderen. De contouren van objecten om mij heen leken steeds duidelijker te worden. Er ontstonden schaduwen, die zich lang voor me uit strekten. Het werd licht. Langzaam stond ik op en draaide ik me om. Daar was ze. Achter mij, in het oosten, kwam de zon op. Nu pas zag ik dat ik al die tijd voor haar uit had gelopen: ze kon me pas inhalen toen ik stopte haar na te jagen.

Inmiddels heb heel wat zonsondergangen meegemaakt en weet ik dat de nacht niet het einde van de wereld is. Ik staar me niet meer blind op de plek waar de zon verdwijnt, ik probeer te genieten van het prachtige schilderij dat de laatste paar zonnestralen aan de hemel achterlaten. Daarna wacht ik rustig af. Ik vertrouw erop dat de zon wel weer op zal komen.