Het universum ontstond op het moment dat ik me bewust werd van mijn leven. Onmiddellijk ontkiemde er vanuit deze kern een web van uitwaaierende verhaallijnen: een uitdijende bol van tijd. Op dit moment bevind ik me ergens halverwege kern en schil, te midden van miljoenen andere vormen die het heden had kunnen aannemen, eindpunten van alternatieve levenslijnen. Mijn leven, maar dan op een enkel aspect enorm of slechts enigszins anders. Ik zou nu op dat punt zijn als ik zojuist een andere keuze had gemaakt. Als ik links was gegaan in plaats van rechts. Maar ik ben rechts gegaan en door die keuze en alle eerdere keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven ben ik nu aangekomen op deze plek. Deze specifieke plek in de bol van tijd.

Terwijl de tijd verstrijkt en mijn verhaallijnen één voor één eindigen, vormt zich langzaam maar zeker het definitieve maanlandschap van mijn levensloop, een afspiegeling van alle mogelijke punten waar mijn leven toe zou of had kunnen leiden. Iedere verhaallijn heeft een bepaalde lengte, afhankelijk van het traject dat daarin wordt afgelegd. Diepe dalen representeren het eindresultaat van ongezonde, levensgevaarlijke of zelfs suïcidale keuzes, hoge bergen staan voor een lang leven.

Toch gaat het niet om het ontwijken van levenloze kraters of het nastreven van de ultieme piek. Het gaat maar om één enkele plek: de opening in het plafond dat het aardse begrenst, de uitvlucht uit de bol der tijd, de poort naar de hemel. Misschien is er slechts een enkel pad dat hier uitkomt: in dat geval is een enkele misstap al fataal. Maar misschien zijn er meerdere wegen die uiteindelijk op deze plek samenkomen. In dat geval brengt het merendeel van de tweesprongen die ik tijdens mijn reis tegenkom mij hooguit in een benarde positie en is er tot op het laatste moment nog hoop.

Staat de hemel nog voor mij open? Ik vraag het me af. Grote delen van mijn uiteindelijke schil zijn nu al ontoegankelijk vanuit mijn huidige locatie doordat er geen keuzemomenten meer in het verschiet liggen die mijn verhaallijn daarheen kunnen leiden. Als ik ergens in dit afgesloten terrein had willen eindigen had ik andere keuzes moeten maken: vaker naar links of juist vaker naar rechts. Tegelijk is ook de toekomst een mysterie. Zolang mijn verhaallijn zich voortzet heb ik geen zicht op het oppervlak van de bol en blijven de buitenste schil en het uitzicht dat ik vanaf daar zal hebben verhuld achter de lagen toekomst die nog gaan komen. Het enige fragment van de schil dat ik uiteindelijk zal waarnemen is het eindpunt van de door mij gekozen verhaallijn en alleen dan zal ik uitvinden of dit punt hemelse verlossing zal bieden.